یک آسیب بدموقع و یک بدشانسی، سهمیه المپیک ریو ۲۰۱۶ را از او گرفت. تکواندوکاری که با پشتوانه طلای جهان، طلای آسیا و طلای بازیهای آسیایی، می توانست یکی از امیدهای کاروان ایران در برزیل باشد.

بهنام اسبقی در جایگاه دوم رنکینگ المپیکی وزن ۶۸- کیلوگرم بود که در مسابقات جام باشگاههای آسیا، با پارگی رباط صلیبی رو برو شد. بعد از آن که زانویش را به تیغ جراحان سپرد، بیش از ۷ ماه از میادین دور شد و نزدیک به ۳۰۰ امتیاز از دست داد تا از رنکینگ دوم المپیکی فدراسیون جهانی تکواندو به رنکینگ هفتم برسد. او در مسابقات فینال گرندپری ۲۰۱۵ که با حضور ۸ تکواندوکار برتر دنیا برگزار شد، بدون مدال ماند و تنها با اختلافی کمتر از ۲۰ امتیاز با نفر ششم رنکینگ، هفتم شد و بازیهای المپیک ریو را از دست داد.

* چقدر به المپیک فکر میکنی؟
– خیلی زیاد. هر روز به آن فکر می‌کنم و حسرت می‌خورم. چرا فکر نکنم؟ به هرحال دوست داشتم در این رقابتها شرکت کنم و به مدالش فکر می کردم اما نشد… از آن روزی که در مسابقات قهرمانی جهانی مکزیک ۲۰۱۳ به مدال طلا رسیدم با خودم قرار گذاشتم تا ۴ سال بعد تمام مدا‌ل‌های رسمی را بگیرم و از تکواندو خداحافظی کنم. طلای جهان؛ طلای آسیا و طلای بازیهای آسیایی را بدست آوردم اما قسمت نشد که در المپیک حضور داشته باشم.

* پس خیلی ناراحتی که برنامه‌ات عملی نشد!

– ناراحتی برای وقتی است که کم کاری کنی. من واقعا تلاش کردم اما زورم نرسید و نشد. راستش را بگویم بیشتر حسرت می خورم.

* فکر می کنی در این راه خودت چقدر مقصر بودی؟ مثلا شاید اگر یک جایی امتیازات بیشتری می گرفتی …

– من در آن روزها رنکینگ دوم المپیک بود. خب فکرش را نمی کردم که چند امتیاز بخواهد برایم دردسرساز شود. البته این را هم بگویم در هیچ مبارزه‌ای نبود که کم کاری کنم و امروز بگویم ای کاش در آن مسابقه تلاش بیشتری می‌کردم. به هرحال مصدومیت برای همه هست اما فکر نمیکنی برای تو باشد. در بحث سیستم رنکینگ، مدیریت بازی واقعا مهم است. خب من تنها بازیکنی بودم که در لیگ بازی کردم. اشتباه من این بود که اولویت بندی نکردم و از نظر اخلاقی به باشگاهم متعهد بودم. کسی که هدفش ملی است و می‌خواهد از طریق «رنکینگ سیستم» سهمیه المپیک را بدست آورد باید از هر ۱۰ بازی لیگ، آنهم به خاطر قراردادی که مجبور است با یک باشگاه به خاطر مسائل مالی ببندد، نهایتا ۴ مبارزه انجام دهد. توصیه من این است اگر ورزشکاری می‌خواهد از طریق رنکینگ سیستم برای المپیک ۲۰۲۰ برنامه ریزی کند، همه شرایط را در نظر بگیرد.
من سال ۲۰۱۵ بعد از تورنمنت امارات و آن مسابقات سنگینی که پشت سر گذاشتم باید کمی احتیاط می‌کردم. فینال مبارزه وزن ۶۸- کیلوگرم در تورنمنت امارات بین من و معتمد بود که آن بازی بسیار سنگین و حساس بود چراکه به نوعی حکم انتخابی جهانی را برای ما داشت و نتیجه‌اش مهم بود که در آن مسابقه برنده شدم. از قبل درد داشتم و پزشک به من گفته بود این‌ها علائم پارگی ACL است و باید مراقب باشم که جدی نگرفتم. باید بعد از توصیه پزشک به باشگاهم می‌گفتم که نمی‌توانم در جام باشگاههای آسیا شرکت کنم و بهتر است استراحت کنم. اگر هم کسی از من ناراحت میشد، خب ناراحت می‌شد! اما از نظر اخلاقی متعهد بودم و بر‌ای باشگاهم در آن رقابت‌ها مبارزه کردم که مصدوم شدم البته این خواست خدا هم بود، شاید اینجا نه یک جای دیگر مصدوم می‌شدم، اما به نظرم می‌شود خیلی از مسائل را کنترل کرد تا بعد اگر اتفاقی افتاد لااقل پیش خودت راحت باشی.

* تو با رنکینگ هفتم و اختلاف امتیازی کم، با بدشانسی سهمیه المپیک را از دست دادی. به نظرت «رنکینگ سیستم» منصفانه است؟

– نه منصفانه که حتی ظالمانه است. رشته‌های دیگر کجا مثل تکواندو است؟ اول اینکه ۸ وزن جهانی در المپیک می شود، ۴ وزن… بعد آمدند گفتند سهمیه‌ها را زیاد کرده‌ایم که عملا این اتفاق نیفتاد و در نهایت تنها کره جنوبی و ایران توانستند در گروه مردان سه سهمیه بدست آورند و مابقی کشورها دو سهمیه یا یک سهمیه گرفتند! حتی هیچ کشوری نتوانست هر ۴ سهمیه را بدست آورد. بعد شما ببینید در مسابقات کسب سهمیه المپیک در قاره آسیا دو کشور مغولستان و اردن سهمیه می‌گیرند که حتی یکبار هم در مسابقات گرندپری حضور نداشتند! از ۱۶ نفری که در المپیک هستند، حداقل ۷ نفر، حتی مدال جهانی هم ندارند! در صورتیکه می‌گویند المپیک جای بهترین‌هاست. انقدر اختلاف واقعا درست نیست. فدراسیون جهانی حداقل می‌توانست به کسانیکه در جمع ۱۶ نفر بودند و نتوانستند از طریق رنکینگ سیستم سهمیه بگیرند، اجازه شرکت در مسابقات کسب سهمیه قاره‌ای را بدهد، نه اینکه بگویند یک کشور اگر دو سهمیه از طریق «رنکینگ سیستم» گرفت، دیگر حق شرکت در مسابقات قاره‌ای را ندارد.
* واقعا چه شد که در مسابقات فینال گرندپری ۲۰۱۵ نتوانستی مدال بگیری و سهمیه را از دست دادی؟

– خودم هم هنوز سر در نیاوردم که چه بر سر من آمد. باور کنید استرس نداشتم و راحت بودم که با کره‌جنوبی مبارزه می‌کنم. اما به یکباره عضلاتم گرفت. یک چیزی آنجا جور نبود.

* حالا به حضور در تکواندو فکر میکنی؟

– چرا نباید فکر کنم. بسیار باانگیزه هستم. من راهم را می‌روم حالا تا چه پیش بیاید. این روزها تمریناتم را مثل بهنام قبل از مسابقات قهرمانی جهان ۲۰۱۳ انجام می‌دهم. انگار که هیچ چیز بلد نیستم و همه‌چیز از صفر است. در لیگ شاید در یک وزن بالاتر مبارزه کنم اما در عرصه ملی در همان وزن ۶۸- کیلوگرم مسابقه می‌دهم. از این به بعد دیگر برای خودم مبارزه می‌کنم. در این سالها هدفم کسب مدال بود و همین شیوه مبارزه‌ام را تحت تاثیر قرار داده بود. اما حالا نه… میخواهم طوری دیگر مسابقه دهم و از تمام توانایی‌هایم استفاده کنم.

* فکر میکنی تکواندوی ایران در المپیک چه نتیجه‌ای را بدست آورد؟

– هر ۴ نفر را شانس مدال می‌بینم. بازیکنانِ ما همیشه در گرندپری‌ها مدال گرفته‌اند و این رقابتها از نظر فنی بالاتر از آن مسابقات نیست. المپیک فقط فشار روحی-روانی است که باعث حساسیت می‌شود.

* یعنی فکر میکنی اجاره می‌دهند که ما ۴ مدال را بگیریم؟

– بحث اینکه به ما مدال بدهند، نیست. مدال را به کسی نمیدهند. باید برای گرفتن آن تلاش کرد. قطعا داوری میتواند تاثیرگذار باشد مثلا با امتیاز دادن یک ضربه مشت و یا اخطار بیمورد. سطح مسابقات در المپیک هم بسیار نزدیک است اما اگر باهوش باشی، میتوانی جبران کنی. من خوشبینانه و آنچه که از تهِ دلم میخواهم و لیاقت بازیکنانمان است را میگویم.